سلام بر شما بزرگواران
دلم میخواد از افرادی حرف بزنم که فقط و فقط زندگیشونو وقف خدا کردن! و هرکاری رو انجام میدن صرفا برای خداست...و ذکر لبشون اینه که به خاطر خدا از تعلقات دنیا بگذرید...بهترین مقام ها در نظر آنها انجام وظیفه س!دلم میخواد از اونهایی بگم که وقتی یه مقامی روبهشون میدن خوشحال نمیشن و وقتی هم میگیرن ناراحت نمیشن...به این میگن اخلاص! بعد دید این افراد بزرگوار چقدر زیباست.... آنها میگویند ما همچون سربازانی هستیم که روزی به ما میگویند دیده بانی کن روزی دیگر اسلحه دستمان میدهند و روزی ....خلاصه سربازیم و به سرباز هرچه بگویند میگوید چشم!جالب این که هر جلسه ای رو که با عنوانهای متفاوت دعوتشان میکنند با وجود ناتوانی جسمی  لبیک گو هستند و آنها را راهی برای پیشرفت فرهنگ تلقی میکنند...یعنی از جان مایه میگذارند!چه کم اند این افراد و ما چقدر کم قدرشان را میدانیم.دلم میخواهد خیلی چیزهای دیگر بگویم ولی به زبان میگویم فعلا سکوت اختیار کن و هیچ مگو!حتی دلم میخواهد از بغض های گرفته ام بگویم ولی قلم ناتوان تر از آن است که بتواند آن ها را به زبان نوشتاری تبدیل کند!هرچیزی به زبان خودش زیباست...
برایمان دعا کنید که حالمان اصلا حال خوبی نیست...کمی زیاد قلبمان گرفته است.
کاش این خط فاصله ها را میشد با پاک کن هایی پاک کرد که دیگر هیچ مدادی توان ایجاد آن را نداشته باشد!
التماس دعا...یاعلی